Kaslo, Nelson, Raspberry

Vanmorgen moest er gewassen worden. Annette ging naar de wasserette. In de tijd, dat Nico de tanks leegde, was er gewassen en waren de grote stukken gedroogd. Bij de vuilwatertanks stond een ‘wachtrij’ van 1 camper. De wachtrij was er omdat de man en vrouw met smetvrees eindeloos lang deden over het legen van de vuilwatertanks.

Toen konden we op pad. We gingen op zoek naar een Geocache, wat ons een pittige wandeling opleverde langs een rivier. De wandeling was niet zo zeer ver, maar vooral het klimmen was vermoeiend.

Cappuccino leek nauwelijks verkrijgbaar. Daarom was ons de koffie bij de lokale pizzeria aan bevolen. De eigenaar zei, dat hij de beste koffie in het dorp had. En het was inderdaad lekker. De lokalen klaagden over zijn terras omdat er 2 parkeerplaatsen opgeheven waren. Maar wij vonden het geweldig. Lekker in het zonnetje, lekkere koffie en in een gezellige straat met mooi uitzicht.

Het icoon van Kaslo, de raderboot, aan de oever van het Kootenay Lake, bezochten we vandaag. Dit stoomschip van de Canadian Pacific Railway voer van 1898 tot 1957 (Nico z’n geboortejaar. Ze kwamen beiden tegelijk uit het water) als veerboot op de meren van het Kootenay-gebied naar de plaatsjes, die niet per trein bereikbaar waren. Dit museumstuk is de oudste in tact gebleven passagiers raderboot met achterrad in de wereld.

Onze rit vervolgt naar het plaatsje Nelson. Onderweg kwamen we een bord tegen met de tekst Nelson, 111 km. In cricket-jargon betekent ‘Nelson on the Bord’ dat het team dat aan slag is 111 runs heeft.

Net voorbij de brug, zochten en vonden we een cache. Deze lag op het terrein van de politie, met een bord ‘verboden toegang’. Voor cachers was hiervoor een uitzondering. Na enig speuren ontdekten we een thermometer. De hint was het absolute nulpunt. Er zat een cijferslot op de thermometer. Wij probeerden eerst de code 000 en diverse andere codes. Toen bedachten we dat we misschien de graden om moesten rekenen naar Fahrenheit. En ja hoor. Bij de code 032 ging het slot open en konden we het logboek beschrijven.

Nico paste zijn stuurmanskunst toe in de smalle straatjes en doorgangen van het centrum van Nelson. De camperplaats was vol. Nico gaf aan, dat hij door wilde rijden naar de volgende plaats. Annette wilde toch de stad bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. Nico stalde de camper voor de rest van de dag op het parkeerterrein van het winkelcentrum, waar je overdag mag parkeren. Hij las wat, luierde wat en kookte vast een artisjok voor het avondmaal.

Annette ging aan de wandel langs de rivier, door de haven en het centrum. Het stadje had een gezellige winkelstraat met gebouwen met Victoriaanse gevels, restaurantjes, terrasjes en leuke winkels. Jammer dat Nico er niet bij was. Er was ook een mooi kunstmuseum. Als we hier overnacht hadden, dan hadden we dit museum vast bezocht. Maar zo gezegd, zo gedaan. We zochten naar een volgende overnachtingsplaats.

Net op tijd, vlak voor het donker werd, vonden we een slaapplaats voor de nacht, 43 km verder, in het plaatsje Raspberry. We werden gewaarschuwd, dat er een bruiloftsfeest gehouden werd op deze camping. Met oordoppen in sliepen we rustig.