Now the end is near

Vandaag hebben we de laatste etappe afgelegd voor het inleveren van de camper. We hadden nog grootse plannen om vroeg op te staan en naar de ‘Hope Slide’ te gaan of naar de ‘Othello Tunnels’.

Het bleek, dat we de ‘Hope Slide’ gisteren al voorbij gereden waren en als we dit hadden willen bezoeken, we een heel eind terug hadden moeten rijden. Bij de 'Hope Slide' vond In 1965 de grootste aardverschuiving ooit in Canada plaats. De halve berg, 46 miljoen kubieke meter rots viel in het dal. De gevolgen hiervan zouden nog steeds zichtbaar zijn.

Bij de ‘Othello tunnels’ hadden we een bijzondere wandeling willen maken tot aan of wellicht door de 5 tunnels, die door solide granieten bergen liepen en verbonden zijn met bruggen, om zo het treinverkeer mogelijk te maken naar het binnenland, zonder door de US te rijden. Constant wegspoelen van rotsen zorgde er voor, dat de route gesloten werd.

Vanmorgen tikte de regen hard op het dak van de camper. Om deze reden en om niet in tijdnood te komen, besloten we op zeker te gaan en vast te vertrekken naar Delta bij Vancouver. We moesten daar immers kijken waar we de camper moesten inleveren, een camperplaats zoeken, de camper aftanken, schoonmaken en onze spullen inpakken. Bij de VVV kregen we uitgebreide informatie over ons vervolgtraject vanaf morgen. Ze zei dat Victoria, de hoofdstad van Canada op Vancouver Island, voor ons zeker een goed idee was om naar toe te gaan. De vriendelijke dame had alle tijd voor ons en heeft ons veel suggesties aan de hand gedaan.

Op de camping lag het Internet er uit. We konden daarom geen accommodatie regelen voor morgen. Morgen zijn we dakloos.