Orka's en meer

We wilden een walvis-, orkatocht maken met een rib-boot en liepen het kantoortje binnen van de organisatie, die deze tochten verzorgt. Er bleek net een rib-boot te vertrekken. We konden gelijk mee. Eerst werden we in enorme overlevings-, drijfpakken gehesen en kregen handschoenen mee en een muts op. Niet dat er ooit iemand te water was geraakt. De tocht zou zo'n 3 uur duren en de rib kon 55 km. per uur varen. Het werden 4 uren omdat we aanvankelijk geen Orka’s vonden. Onderweg zagen we een glimp van een Bultrugwalvis. Hier besteedden ze geen aandacht aan omdat er eerst naar Orka’s gezocht werd. Na 3 uur stuiteren in deze open boot, hadden we de hoop om hen te vinden wel opgegeven. We deden een eilandje aan met zeeleeuwen. Hier leven de Steller zeeleeuw (zwaar, met dikke nekken, weegt tot 1134 kg) en de California zeeleeuw (klein, onder 408 kg., zoals je ze vaak in circussen ziet) .

Ze waren erg volhardend, waardoor het toch nog lukte om Orka’s te vinden. Ze vonden een Orka-moeder met 2 jongen en een eind daar vandaan een mannetje, Resident Orka's genoemd. Van grote afstand mochten we de dieren bewonderen. Dichterbij mochten ze niet komen. Resident Orka’s zijn het meest speels van de hier voorkomende walvissen, maar ze breachen niet, slaan niet vaak met hun staarten en spyhoppen ook niet vaak. We waren gesloopt door het 4 uur durende stuiteren op de golven, het turen over de zee en het water dat steeds in onze ogen spoot. We hebben ca. 140 km. afgelegd. Het was een mooie ervaring, maar voor Annette geen ribje meer. 

We aten nog een hapje bij ons inmiddels stamrestaurantje en waren om 17.30 uur op onze kamer, waar we vrijwel gelijk in slaap vielen.