Terug naar huis

We hebben slechts een garantie om 13 kg. p.p. mee te nemen op de vlucht. Wel is het mogelijk om de andere koffers voor 09.00 uur in te leveren bij Victoria's Inner Harbour. Ze gaan gelijk mee met de vlucht van 09.05 uur.

De laatste ochtend staat er geen picknick op het programma. Deze ochtend gaan we uit ontbijten bij een leuke zaak. Wat zijn de porties weer groot!

Omdat we gaan vliegen, in plaats van met bus, veerboot en bus, kunnen we de ochtend nog doorbrengen in Victoria. We bezochten een tentoonstelling van Robert Bateman. Hij schildert dieren in hun natuurlijke omgeving, zo realistisch dat veel mensen denken, dat het foto´s zijn.

Hier kwamen we tot de conclusie dat de geschilderde dieren de ´BIG 5´ bevatten, die wij in Canada ook hadden gespot. Onze ´BIG 5´ uit onze reisblogs zijn: de Bruine Beer, de Orka, de Humpback Whale, de Eland en last maar not least, de rode bosmier.

We besluiten voor vertrek nog even een heerlijk ruikende Belgische wafel te eten.

Een hoogtepunt van onze reis werd de terugvlucht met het watervliegtuig. Het kriebelt in Nico’s buik. Dit staat namelijk op zijn bucket list. Hij zorgde er voor, dat we iets eerder op de luchthaven waren, zodat hij nog een laatste keer kon genieten van de bedrijvigheid op de luchthaven en vroeg kon inchecken voor een raamplaats. Er lagen 6 toestellen klaar en iedere 5-10 minuten vertrok er een. Er gaan maximaal 12 personen in een toestel.

Onze vlucht zat vol, maar we wisten een raamplaats te bemachtigen. In de ene rij waren alleen raamplaatsen, de andere had 2 zitplaatsen naast elkaar. De handbagage (ook handtasjes) moest achter een net, dat zich in het staartstuk van het toestel bevond. Overige bagage bevond zich al in de drijvers van het vliegtuig.

We hadden het mooiste uitzicht van de wereld. Nico keek rechtstreeks bij de gezagvoerder op schoot en op zijn bedieningspaneel. Die draaide zich om en heette ons welkom. Hij toonde een filmpje op een IPad met de veiligheidsprocedure. Humor.  ;)

Nico zag op de boordcomputer dat de piloot de vlucht al had in gevoerd. De waypoints voor de autopilot stonden al klaar met een bocht naar links. Dit zou beteken dat we langs de mooie plekjes zouden vliegen die we de afgelopen week hadden bezocht.

De motor werd gestart, de oordoppen in gedaan, medewerkers maakten het vliegtuig los (net als bij een boot), en varen maar.

Indertijd in India, moesten ze voor vertrek de koeien van de landingsbaan jagen.
In Australië was de autoweg, tevens de landingsbaan.
Hier konden ook wel eens Orka’s zwemmen. Er varen veel boten en ook kano’s. Dat maakt het opstijgen er niet gemakkelijk op.

Nico zag de piloot aan het vliegwiel draaien dat naast zijn stoel zat, trimmen heet dit. Zo komt het toestel in de juiste stand om op te kunnen stijgen. De flap’s werden op 5 gezet, gas er op. De snelheid liep op, een beetje stuiteren en los waren we. Deze procedure werd geheel handmatig uitgevoerd. Bocht naar links en hoogte maken.

Het uitzicht was fantastisch. Voor we er erg in hadden zaten we op 400 meter hoogte. Het was precies wat Nico zich had voorgesteld. We vlogen langs de mooie plekjes en de eilanden.

Het lawaai is enorm. Een conversatie is uitgesloten. Nico was zo druk aan het filmen, dat hij het zicht op de Bultrug Walvis heeft gemist.

Nico genoot iedere seconde van het bijzondere gevoel dat je los bent van de aarde, vrij als een vogel. Na 35 minuten werd de daling ingezet. Zodra we landden, waren we weer een motorboot. Dit sprookje had voor Nico langer mogen duren. Hij voelt zich een gezegend mens, dat hij dit heeft mee gemaakt.

Onze Internationale vlucht naar onze veilige thuishaven verloopt volgens planning.

Het was voor ons weer een mooi avontuur. Het is bijzonder leuk, je reis te kunnen delen met het thuisfront en ook de reacties te lezen. We willen iedereen bedanken, die onze blog heeft gevolgd en jullie vragen wat jullie er van vonden. Doe dit a.j.b. via deze reisblogger en niet via Facebook. Dan kunnen we deze reacties nog meenemen in het fotoalbum, dat we willen maken.