Zeeziek

We dachten, dat we zeeziek zouden worden, doordat de wagen door de wind als een boot op zee heen en weer ging. Maar alles viel mee. We werden heerlijk in slaap gewiegd.

Bij zonsopkomst probeerde Nico zijn hengel weer eens uit. Plotseling leek er een grote roofvis het strand op te zwemmen. Het leek of hij Nico wilde aanvallen, tot 2x toe. Nico was z'n kunstaas kwijt. En zo snel als de vis het strand kwam opzwemmen verdween hij ook weer.
 
Heel dicht langs de kust zwommen zwart-witte roggen (Eagle Rays), van 1 tot 1 1/2 meter doorsnee. Annette kon nog heel lang met hen meelopen. Het was een prachtig schouwspel.

Daar we gisteren het meest Westelijke punt van Australie niet bereikt hadden, vervolgden we onze weg. Na 9 kilometer door het mulle zand kwamen we op een klif, waar vissers een campement hadden opgeslagen. Nico raakte aan de praat met 1 van de vissers, die gevaarlijk vanaf de klif aan het vissen was. De visser legde uit, dat ze hier 2x per jaar een week vertoeven om te vissen. Ze nemen van alles mee, zoals diepvries, vacuummachine om filets vacuum te trekken en in te vriezen, heliumballonnen, agregaten, douchegelegenheid, tv, noem het maar op. Er wordt gevist op spaanse makrelen, baracuda's en haaien. Er staan hier de nodige plaketten met namen van vissers, die hier van de klif gevallen zijn. Hiervandaan was het nog een klein stukje rijden naar het meest westelijke punt van Australie.

Daarna zijn we naar de Thunder Bay Blow Holes geweest. De ranger had aangegeven, dat het moeilijk bereikbaar was door zandverstuivingen. Het was inderdaad bijzonder spannend en zwaar dwars door duingebieden zonder enige paden. Rijden op intuitie en gevoel. Uit het mulle zand na 102 km weer gas op de plank, 80 km haha. We overnachtten in Denham, waar we 5 minuten voor sluitingstijd de receptie binnen liepen. De avond gebruikten we om lekker te koken. En ze hadden zowaar Internet. Onze campingplek had zicht op zee.